ارتباط درد و ترس از درد با ثبات پوسچرال در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی

مقدمه: ترس از درد با ناتوانی و مزمن شدن کمردرد مرتبط است. هدف این مطالعه، بررسی ارتباط ترس از درد با پارامترهای ثبات پوسچر و تأثیر آموزش اختصاصی بر ترس از درد و ثبات پوسچرال در بیماران مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی بود. مواد و روش ها: در مطالعه نیمه تجربی حاضر، 27 نفر از زنان مبتلا به کمردرد مزمن غیر اختصاصی بررسی شدند. شدت درد، ترس از درد و ناتوانی با پرسش نامه و پارامترهای کنترل پوسچر با صفحه نیرو اندازه گیری گردید. همچنین برای اندازه گیری تحمل عضلات شکم و کمر به ترتیب آزمون های sit up و surensen مورد استفاده قرار گرفت. کلیه آزمون ها به فاصله یک هفته و یک ماه پس از یک جلسه آموزشی کوتاه در مورد ترس از درد تکرار شدند. برای مقایسه متغیرها از آزمون repeated measures و برای بررسی ارتباط متغیرها از آزمون همبستگی pearson و mixed models استفاده شد. یافته ها: پس از مداخله شدت درد، ترس از درد و ناتوانی به طور معنی داری کاهش یافت (01/0 > p) و مدت زمان ایستادن روی یک پا و تحمل عضلات شکم و کمر افزایش معنی داری داشت (01/0 > p). میزان جابه جایی مرکز ثقل و سرعت این جابه جایی پس از مداخله کاهش معنی داری را نشان داد (01/0 > p). شدت درد با جابه جایی و سرعت جابه جایی مرکز ثقل در حالت ایستادن روی یک پا نیز ارتباط معنی داری داشت (01/0 > p)، اما ترس از درد با هیچ یک از پارامترهای ثبات پوسچرال ارتباط معنی داری نداشت؛ در حالی که تغییرات ترس از درد با تغییرات پارامترهای جابه جایی و سرعت جابه جایی مرکز ثقل در صفحه داخلی- خارجی در حالت ایستادن روی یک پا ارتباط معنی داری داشت (04/0 = p). نتیجه گیری: تغییرات ترس از درد با تغییرات پارامترهای ثبات پوسچرال در حالت ایستادن روی یک پا ارتباط معنی داری داشت. کاهش ترس از درد از طریق آموزش اختصاصی در این رابطه موجب کاهش شدت درد، ترس از درد و ناتوانی شده و همچنین موجب بهبود ثبات پوسچرال، افزایش تحمل عضلات کمر و شکم و افزایش زمان حفظ تعادل هنگام ایستادن روی یک پا می شود.